Je bent iets met een Polly-4 fiets

Voor mijn verjaardag had ik een geel Polly 4-fietsje gekregen. Met zijwieltjes. Ik wist dat kinderen in de buurt zonder zijwieltjes konden fietsen en ik – vier jaar en groot voor mijn leeftijd – zou toch zeker niet voor hen onderdoen?

Daar ging ik. Eerst in de tuin, daarna rondjes om het huizenblok. Na een paar weken haarscherpe bochten nemen waren de zijwieltjes zo verbogen dat ze de grond niet meer raakten. Mijn zelfvertrouwen groeide met de dag. Dus zei ik tegen mijn moeder: ‘Als je nu mijn zijwieltjes er niet afhaalt, fiets ik nooit meer’. Met klamme handjes stapte ik vervolgens op mijn fiets en reed de tuin uit. Met een scherpe bocht naar links, mijn vrijheid tegemoet. Mijn moeder bleef met de zijwieltjes in haar handen verbaasd achter.

Een mooi voorbeeld van hoe je door te doen meer zelfvertrouwen ontwikkelt. Na wat oefening ben je je er niet eens meer van bewust dat je het ooit zo spannend vond. We hebben allemaal ooit leren lopen, fietsen, autorijden en een nieuwe school bezocht, een sollicitatiegesprek gevoerd, etc. Zaken die we nu vanzelfsprekend vinden, maar ooit nieuw waren.

Toen we klein waren, wisten we niet beter. We leerden door te doen en werden we steeds beter. Als we ouder worden, zijn we ons meer bewust van wat er mis kan gaan. En wat anderen daarvan zullen vinden. We hebben overtuigingen over wat er gebeurt als we falen. Dit houdt ons tegen om gewoon maar te doen. 

Het principe ‘Niet durven, toch doen!’* ben ik veelvuldig toe gaan passen. Zo nam ik me voor om vaker alleen ergens op af te stappen, omdat je dan sneller met mensen in contact komt. Zo ben ik naar Spaanse les geweest, tennislessen gaan volgen, met een stel onbekenden een spelletjesgroep begonnen en heb ik meerdere cursussen en workshops bijgewoond. Ook naar netwerkbijeenkomsten ga ik het liefst alleen. Natuurlijk was dat in het begin spannend, maar nu is het iets waar ik niet meer bij na hoef te denken. En dat is bevrijdend.