Op een dag zei ik tegen mijn moeder: als je nu mijn zijwieltjes er niet afhaalt, fiets ik nooit meer. Ik was toen vier en ik klonk stoerder dan ik me voelde. In mijn hoofd durfde ik veel meer dan in het echt. Ik was gewoon onzeker.  Dit belemmerde me in nieuwe werelden ontdekken, dingen doen die ik eigenlijk wilde en in vriendschappen aangaan. Dit terwijl ik juist enorm houd van ontdekken, kennis vergaren en mensen leren kennen. Hoe vaak ik een nummer heb opgezocht van een toneelvereniging en toch niet gebeld heb… Ja, daar kijk ik met spijt op terug. Toch deed ik dingen die ik spannend vond. Concerten bezoeken, de kroeg in, starten met werken: dit vroeg steeds opnieuw dat ik over mijn eigen schaduw stapte. 

In de loop van de tijd kwamen er mensen op mijn weg die me stimuleerden en mijn talenten benoemden. Steeds vaker voelde ik enthousiasme, waardoor ik ondanks mijn onzekerheid toch dingen durfde. Ik ontdekte dat ik niet moest wachten tot het overging, maar de onzekerheid moest omarmen. 

Na twintig jaar werken binnen het HR-vak gebeurde het steeds vaker dat mensen bij me kwamen om raad en advies. Vragen die zij hadden raakten vaak aan onzekerheid of kwamen eruit voort. Steeds meer kreeg ik een coachende rol. Ik kreeg echt het gevoel dat er iets geraakt werd in mij en er ontstond een enorme honger naar kennis. Ik ging opleidingen volgen en enorm veel lezen. Wanneer je bij mij thuiskomt, kun je zien dat mijn boekenkast uitpuilt. Boeken om mijn kennis te verreiken en mijn cliënten op weg te helpen en te inspireren.

Het heeft bij mij tot mijn 25e jaar geduurd voor ik zag dat ik mijn leven zelf leuker en waardevoller kon maken en ook dat ik daar zelf invloed op had. Ik hoop dat ik jou kan coachen en inspireren om ook die stappen te zetten want geloof me: mijn leven wordt alleen maar leuker.